sábado, 15 de diciembre de 2012

Encuentro literario en la AA.VV ”A Gándara”

El pasado lunes, día 10, a las 20:00 horas, tuvo lugar un encuentro literario, en la AA.VV “A Gándara”, para despedir el año cultural de Narart, y para brindar con los socios y con todos aquellos que quisieron acercarse, por las fiestas navideñas que pronto llegarán.

literatura y poesias en la avv. lagándara 022(1)
El Presidente J.I. Dapena, dirigió unas palabras a todos los asistentes.

 

literatura y poesias en la avv. lagándara 014
A continuación, Esther Val, vocal de Narart, leyó una pequeña introducción a las lecturas:

 

“¿Qué sería de nuestras vidas sin las palabras?

Primero aprendimos a comunicarnos con ellas y después las convertimos en arte.

¿Quién no recuerda algún cuento infantil, los primeros poemas, la letra de una canción, una novela que nos tocó la fibra…?

Al arte de la palabra vamos a dedicar hoy nuestras lecturas.

Antón Cortizas, nuestro “artista invitado”, domina las palabras desde hace ya muchos años. Y las palabras que ha vertido en sus historias, lo han recompensado con un gran reconocimiento público y unos premios muy merecidos. El será el encargado de abrir y cerrar las lecturas.

El resto de lectores de esta tarde, poetas y escritores de largo recorrido, también amamos la palabra como expresión artística y a ella dedicamos una parte importante de nuestra vida.

Se puede discutir que escribamos con más o menos maestría pero lo que no se puede discutir es que escribimos desde el corazón, intentando ofrecer siempre lo mejor de nosotros mismos.

Y sin más, vamos a dar comienzo a este acto, esperando que sea del agrado de todos."

 

Y ahora os dejo con unas fotos de los diferentes momentos del encuentro.

 

literatura y poesias en la avv. lagándara 021
Antón Cortizas, el gran escritor ferrolano, que nos deleitó con poemas y relatos de diferentes temáticas. Algunos de ellos tan divertidos que toda la sala estalló en carcajadas.

 

literatura y poesias en la avv. lagándara 007
Matilde Castro, que leyó unos haikus de su libro “Pequenas paisaxes”.

 

literatura y poesias en la avv. lagándara 008
Carme Romero, que leyó unos poemas de temática amorosa.


literatura y poesias en la avv. lagándara 012
Manuel J. Díaz Vázquez, que nos leyó un pequeño trozo de la nueva novela que está escribiendo “El peor estudiante del mundo” (título provisional). Será ya su cuarta novela.

 

literatura y poesias en la avv. lagándara 013

Aurora Varla, que nos leyó un pequeño relato y unos poemas muy delicados.

 

literatura y poesias en la avv. lagándara 004
Esther Val que leyó un relato que hablaba de los problemas de la adolescencia “Las cosas que no debieran suceder”.

 

literatura y poesias en la avv. lagándara 015
Mariola Hermida, que leyó algunos de los poemas que también publica en su blog ”Cinamomorosa”

 

literatura y poesias en la avv. lagándara 017
Andrés C. Martínez Rivera, declamó un largo poema “Penúltima jornada de ilusión”, título homónimo de un verso de Juan R. Jiménez. También podéis escuchar uno de sus relatos, narrados en Youtube “Sir Henry y la dama”, ganador del I Concurso de relatos Torrente Ballester, de la ciudad de Ferrol.

 

literatura y poesias en la avv. lagándara 018
Dulce Mª López, que recitó unos poemas de su libro ”A sombra das queirogas”

 

literatura y poesias en la avv. lagándara 019 
Y por último leyó Mª Jesús Millarengo, que deleitó a todos los asistentes, con un delicioso y divertido relato “O coche de línea“.

 

FELICES FIESTAS A TODOS
Junta Directiva Narart

jueves, 15 de noviembre de 2012

Con arte: Antón Cortizas Amado

SAM_4105

Continuamos en este blog la serie de entrevistas a personas destacadas de la cultura y del arte, al objeto de dar a conocer un poco más la figura humana y artística de cada una de ellas, iniciada con el pintor ferrolano D. Carlos Barcón Collazo, [que podéis leer pinchando en el enlace de su nombre].

Hoy vamos a poder acercarnos un poco más a la figura del escritor ferrolano Antón Cortizas Amado, a través de la entrevista que, muy amablemente, se ofreció a realizar para nosotros, el también escritor ferrolano Manuel J. Díaz Vázquez.

Como en la entrevista anterior, esta Junta Directiva les pide a ustedes que no sean muy severos con nosotros, ya que no somos periodistas (y no lo pretendemos), solamente nos mueve la ilusión y las ganas de ofrecerles, a través de esta página, información cultural.

Antes de pasar a las preguntas realizadas por Manuel J. Díaz Vázquez vamos a dar un pequeño repaso por la biografía del entrevistado, y lo haremos a partir de ahora en gallego, porque es la lengua en la que siente, se expresa y escribe Antón Cortizas.

Antón Cortizas é mestre e escritor de literatura infantil e xuvenil en lingua galega. Entre os moitos libros que ten publicados foi galardoado con prestixiosos premios e recoñecementos:

Premio O Barco de Vapor 1988 “Memorias dun río”
Premio O Barco de Vapor 1991 “O conto dos sete medos”
Premio O Barco de Vapor 1995 “Os gritos das illas Lobeiras”
Premio Merlín 2001 “A merla de trapo”
Premio de teatro Xeración Nós, 1987, por “O coleccionista de sombras”
Premio de teatro, Xeración Nós, 1990, por “O incríbel invento de Solfis, a pianista”
Finalista Premio Ala Delta, 1992 con “O caso das chaves desaparecidas”
Finalista Premio Espace Enfants, 1996 (Suíza) con “O lapis de Rosalía”.
Accésit Premio de Teatro, Xacobeo 93, modalidade Teatro Profesional por “Romance de Bernal, o francés”.
Finalista Premio de Teatro Xacobeo 93, modalidade Teatro de Monicreques, por “Un dragón no camiño”.
Finalista Premio Arlequín de Teatro (Barcelona 1989) con “Cázame ese pensamento”.
Accésit Lazarillo, 1996, por “Historias e algún percance, todas ditas en romance”.

E ven de acadar recentemente un último premio que lle fixo unha ilusión especial:

“Dende o día 23 de outubro, a biblioteca do CEIP Isaac Peral de Ferrol pasou a ter nome. O nome de alguén moi significativo nun eido educativo e máis na nosa cidade, pois a personalidade que lle da nome é mestre, é escritor e é ferrolán: ANTÓN CORTIZAS.” [palabras extraídas da páxina do CEIP Isaac Peral].

E sen máis, a entrevista realizada por Manuel J. Díaz Vázquez.


Junta Directiva Narart

 

SAM_4104

Cando xurdiu a túa vocación literaria?

Vocación ou non. O que eu sei de certo é que sempre me gustou escribir. Escribo desde moi neno. Xogando en Canido xa facía ripios, contos. Gustaba de ver os monicreques cando viñan pola cidade e despois trataba de reproducir o que eles contaban, escribindo. Igual que me gustou desde sempre fedellar coas mans, cousa que lles debo aos meus pais: a ela, que era costureira; e a el, que era ferreiro. O de escribir non sei de onde me vén. Xa de adolescente, comecei a escribir poemas de amor e de tema social, en plena ditadura. Preocupábame a inxustiza do mundo que me arrodeaba. Pero nunca pensei en escribir en serio.

Logo, xa desenvolvendo o meu oficio de mestre, escribía, timidamente, ás veces para os labores da aula. Mais un día houbo un concurso de teatro para nenos, convocado pola Mancomunidade de Concellos da Ría. Chamábase Xeración Nós. E alá que concorrín. Tiña un contiño escrito de antes e dramaticeino, con moita fortuna xa que me deron o gañei o premio. O libro non saíu publicado ata moito despois, pero a verdade é que foi aí cando pensei que eu podía servir para isto da escrita.

Despois souben do premio O Barco de Vapor. Tiña un mes por diante para argallar unha historia e púxenme a escribir inspirándome no río Eume, tamén con moita fortuna, xa que me deron o meu primeiro premio O Barco de Vapor polo libro “Memorias dun río”.

A partires de aquí pensei que podía seguir. Foi un acicate.

Cales foron os libros que mais te impresionaron, os que puideron marcarte como lector?

Fun, cando novo, un lector de libros de aventuras: Verne, Salgari, Stevenson. Non podería nomear un libro concreto, non.

En poesía si, en poesía marcáronme Hernández, Lorca e logo Neruda.

Cando fun adolescente decateime que o meu idioma era o galego e xa pasei a ler os nosos grandes poetas: Curros, Pondal, Rosalía, Celso Emilio Ferreiro…

Qué pensas destas sagas xuvenís que se levan agora entre a xente nova: Crepúsculo, Harry Potter?

Non me interesan nada e non lin ningún deles. Non sei se isto é bon ou non para min, pero éche o que é.

Ti escribes a propósito para xente nova?

Non, eu escribo o que me apetece, o que me vai saíndo. Non penso no lector porque non penso que escriba para nenos. Claro que hai excepcións, xa que ás veces me encomendan, ou eu mesmo me propoño, cousas para que sexan lidas polos máis pequenos, e daquela si que hai que coidar as expresións, sen que iso queira indicar que a escrita teña que ser de inferior calidade literaria. A xente pequena merece que se escriba con calidade, con rexistros literarios que sexan o máis fermoso que un poida sacar de dentro.

Pensas que é mais agradecido escribir para xoves que para adultos?

Non sei, pero o que si sei é que os nenos e as nenas son o máis lindo da sociedade humana, o máis limpo tamén, e é moi gratificante escribir historias ou poemas que eles poidan ler. Os nenos son moi agradecidos, moi entusiastas. En grande parte debido ao bon facer do profesorado, que desde as aulas traballa arreo para mellorar o nivel cultural da nosa enfermiza sociedade. É verdade que a miña profesión de mestre axúdame á hora de escribir cousas que, se cadra, poidan estar á altura da infancia e da xente nova, á altura do que eles merecen.

Qué pensas da educación de hoxe en día?

Se ben temos condicións máis axeitadas ca nunca, a influenza que temos os educadores sobre a xente nova é máis ben escasa. O que nos intentamos construír, unha sociedade culta, humanista e xusta, outros se empeñan en desmontala día tras día. A sociedade capitalista é moi poderosa e alienante. A infancia, hoxe en día, está ateigada de pantallas, que en moitos casos levan a adopción de valores que non son convenientes para unha sociedade que pretende vivir en paz e xustiza, sen que uns pisen a outros, sen que uns se enriquezan a consta da miseria e a explotación doutros. A escola, pese a todo, intenta, mal que ben, mudar as tornas. E non nos imos render, pese a que, para máis inri, temos á volta unha nova reforma educativa, desta vez dende as mentes máis rancias do neoliberalismo. Por outra banda, antes os cativos –ai, a infancia aquela- cando a escola era o que era, xogabamos libremente nas rúas, ao ar libre, estimulabamos a imaxinación, decidiamos a que, cando, como e con quen xogar, pero agora…

Tes nostalxia?

Non, o pasado xa foi e que nos quiten o bailado, pero paréceme que a infancia de agora é mais triste. Todo é mais dirixido polo mundo do poder e do negocio, nin sequera polos pais, na maior parte dos casos.

Pensas que a infancia é a patria do home?

E mais si. Esa frase díxoa Rilke, non si? Eu diría mais, diría o que engadiu Saint-Exupéry, que a infancia é a patria da Humanidade.

Ademais da túa afección literaria, tés algunha outra?

Enredar coas mans. Facer traballos caseiros: recebar una parede, cousas de madeira, pór un enchufe, facer un brinquedo... Chafulladas... En Pantín teño un pequeno obradoiro e sempre estou a facer algo.

Qué consello lle darías a un escritor novel?

Que escriba para si. Que se sinta satisfeito del mesmo. Que non busque o éxito, senón a calidade. De escribir non se pode vivir. Agás que te poñan nos medios de comunicación e que fagan da túa obra un obxecto comercial, é difícil vivir de escribir. Salvo que sexas articulista ou tertuliano, e che paguen por iso, é difícil acadar a recompensa material que supón todo o esforzo que hai detrás dun libro. Xa que logo, o importante é que se escriba dende un mesmo e para un mesmo, enchendo as páxinas diso que ninguén pode contar como cada un o conta. Se consegues que se saiba que tal libro foi feito por un, que lle conseguiches pór una identidade propia como escritor, coido que é o mellor que un pode acadar.

Cómo ves a literatura galega na actualidade?

Paréceme boísima e heroica. Somos cerca de tres millóns de galegos. Mais da metade non len nada ou moi pouquiño. Desoutra metade, uns poucos –moi poucos- len en galego. Cun escaso número de lectores hai una morea de bos escritores galegos. Agora os momentos non son os mellores para o mundo da cultura, e todo vai como vai, pero a calidade do que se escribe non mingua. Escribir en galego é facer algo dende nós, algo que ninguén pode facer por nós. A nosa lingua precisa de nós, pero aínda máis: a cultura universal precisa da nosa lingua. Por iso escribimos en galego, por dignidade, porque o noso país ten lingua e cultura propias que, tristemente, a nosa xente se empeña en afastar, en esquecer, en deixar que esvaeza. Alguén pode ver lóxico que prefiramos unha hamburguesa a un petisco de lacón con grelos? Alguén pode dicir que é mellor unha baguete ca unha barra de pan do país? Se impulsamos o noso, aquí viviremos mellor todos, se preferimos o alleo... O mesmo se pode aplicar á literatura.

Pensas que a literatura pode cambiar o mundo?

Non, non pode. O mundo non, pero as persoas si, ou pode axudar a que as persoas lectoras reflexionen e se fagan máis críticos. Hai autores que son digamos, persoas de pouco valor ético, ou intolerantes, ou fachendosas por enriba de todo, e venden moito. Eu non podo lelo todo, pero si podo escoller a quen ler. E podo escoller ler a obra de alguén que ademais de ser bo escritor é ou foi boa persoa.

Un libro dos que liches que che gustaría ter escrito?

Non teño ningún, a verdade, por máis que lin libros que me emocionaron até as bagoas e o riso (e agradezo ás persoas que os escribiron). Mais o que escribiron outros é deles. Se eu algo fago ben, ten que saír de min mesmo, coa autenticidade que sexa capaz de dar ás palabras. Sei que nunca atinxirei a calidade que me gustaría, mais non importa. Cada quen é quen é.

Cal o cales son os libros dos que te sentes mais orgulloso?

O que está sen facer. Ben, de entre todos os libros que escribín hai algúns que os escribín por motivos íntimos e persoais, que están centrados no meu arredor. E, obviamente eses son importantes.

Teño tres fillas, pois escribín un libro para cada unha delas: “O conto dos sete medos”, o escribín porque mo pediu a miña filla maior, “O lapis de Rosalía”, e “A bruxa sin curuxa” para as outras. Tamén escribín un libro para os meus pais. Son os libros máis sentidos. Agora ben, coido que toda a obra dunha persoa merece o respecto, mesmo aquilo que se pode considerar de “menor calidade”, porque as cousas que facemos regular son a aprendizaxe imprescindíbel para lograr aquilo que facemos ben.

SAM_4103

Qué cousas che fan rir?

Moitas, os xogos de palabras, o humor intelixente. Non me río nunca das desgrazas dos demais. Contra as dificultades nada máis san e beneficioso como ter sentido do humor. Humor que non falte.

Qué personaxes da historia destacarías?

A xente pacífica e altruísta: Luther King, Gandhi, Patarroyo... Gústanme toda a xente que ten ideas de cambiar o mundo para ben, non os que se aproveitan del.

Gustaríache ser académico da lingua?

Non, non, que medo! Eu non son lingüista, nin académico. Sería un traxe que me quedaría moi grande.

Dóenche as críticas ou depende de quen veñan?

Home, se todo fose malo no que escribo, diría que teño que dedicarme a outra cousa que me gusta. O 99% das críticas dos rapaces son lindísimas pero tamén recibín algunha negativa. Ninguén pode gustar a todo o mundo.

Teño varias cartas de correo, das de antes, agradecéndome determinado libro. Iso non ten prezo.

Fai pouco descubrín na rede unha crítica dun libro meu, dunha muller de Suramérica e dicía “este libro nunca lo retiraré de mis estanterías”. Saber que chegas a tanta xente, e tan lonxe… Gusta, un tamén ten a súa vaidade.

Gústanche as novas tecnoloxías?

Gústanme, alén de que o computador é unha excelente ferramenta para un escritor, a rede, a internet é un gran aliado do escritor, un bo medio de obter e contrastar información e tamén unha excelente axuda para publicar e dar a coñecer a obra escrita para quen non ten outro medio de facelo, que editar un libro non é doado.

Pensas que o libro en papel desaparecerá?

Ogallá que non. Pero mira, os papiros desapareceron. A verdade é que non o sei.

Supoño que libro de celulosa e libro electrónico convivirán. Non son incompatíbeis.

Qué música che gusta?

Como nas letras, a música que emociona: clásica, folk, a música “con letra”… Xosé Afonso, Paco Ibáñez, Olga Manzano e Manuel Picón cantando os versos de Neruda…

E de comida, que prefires?

Gústame a comida tradicional galega: o caldo, o porco, o polbo… A froita, como case de todo, aínda que non son un omnívoro perfecto.

Practicas deporte? Gústache viaxar?

Practiquei sendeirismo, fixen andainas, logo deixeino pero gústame andar. Viaxar non é que debeza por viaxar. Poucos días está ben, que viaxar resulta cansado. Cando viaxas dís: “vou coñecer mundo” e non se coñece nada porque se pasa por todo moi rápido.

Algún lugar de Galicia, un recuncho?

Home, Pantín. Aínda que eu son da idea de que cada paisaxe ten o seu encanto. E por non ser chauvinista, vénme á mente un solpor en Urueña, o sol poñéndose nun mar de trigo... Espectacular, mais non máis cós solpores no noso mar. A nosa paisaxe non desmerece a ningunha outra. As rías altas galegas son asombrosas.Temos tanta beleza paisaxística ao noso arredor que non a valoramos e mesmo nos empeñamos en estragala. Ogallá non sexamos capaces de estragar a nosa Natureza como estamos facendo coa nosa lingua e cultura.

Proxectos en mente?

O próximo ano, no primeiro trimestre, espero que se publique, en Xerais, un libro de divulgación que leva por título “Tastarabás. Catálogo do brinquedo tradicional e uso lúdico da Natureza”. Levo traballando nel oito anos. Incluirá dúas mil e pico de fotos e uns mil brinquedos descritos. É, por tanto, un labor acabado. Agardo ter ganas de escribir máis cousas en breve, desempoar ideas que dormen nas gabetas do meu gabinete ou argallar outras novas.

Veste escribindo un novelón deses grandes?

Non. Eu gusto moito de escribir poesía, teatro, relato breve e novela curta. E non é doado porque, por exemplo, un libro de 10 relatos, ten dez inicios, dez tramas, dez finais… Bon, na literatura hai estilos e xéneros, non? Prefiro a novela breve, a de mil páxinas, como que non.

Que che parece a nosa asociación?

O asociacionismo paréceme estupendo. Ferrolterra é lugar de moitas asociacións. A inquedanza cultural, manifestada nun prolífico asociacionismo, é algo positivo. Ás veces bótase en falta unha maior participacións nos actos culturais, pero iso non debe impedir seguirmos no labor. Graíño a graíño, a galiña fai papiño, non? Así que, ánimo e avante!

Un final para rematar a entrevista?

Graciñas polo voso interese. Agardo non ter sido pesado nin aburrido.


Manuel J. Díaz Vázquez

Izquierda: José Ignacio Dapena Fernández
Centro: Antón Cortinas Amado
Derecha: Manuel J. Díaz Vázquez
Lugar: El Cafeto – Ferrol

SAM_4101

domingo, 4 de noviembre de 2012

MiRaDaS: Exposición colectiva de pintura en el Centro Comercial Dolce Vita Odeón

SAM_4017 

SAM_4004
Cabeceros de la exposición

Ayer, a las 20:00 horas, en el Centro Comercial Dolce Vita Odeón (Narón), inauguramos la Exposición colectiva de pintura que lleva por título: “M i r a d a s”.

SAM_4035
Vista de los expositores desde la planta superior

Al acto de inauguración asistieron: la Junta Directiva, algunos de los pintores que exponen su obra, familiares y amigos. Asimismo contamos con la inestimable presencia de uno de nuestros socios de honor, Juan Muiña Ríos, presidente del Rectorado de la AA.VV A Gándara y gran colaborador de Narart.

SAM_4008
(De izquierda a derecha) Mª Jesús Millarengo Sánchez, Vocal de Narart, pintora y Comisaria de la Exposición, José Ignacio Dapena Fernández, Presidente de Narart y Juan Zaplana Agüera, pintor y Tesorero de Narart.

SAM_4012
Mª Jesús Millarengo y José Ignacio Dapena, acompañando a Esther Val, Vocal de Narart.

SAM_4016

Además de los mencionados en las fotografías anteriores destacamos la presencia de la pintora Luz Barreiro (2ª por la izda.), de Ana B. Ocampo (2ª por la dcha.), pintora y Vicepresidenta de Narart, de la pintora Pilar Criado (3ª por la dcha.), del pintor Francisco Pérez (6º por la dcha.) y del socio de honor Juan Muiña Ríos (6º por la izda.).

A través de las fotografías que os dejamos a continuación podéis hacer un paseo virtual por la exposición, pero si queréis disfrutar de las pinturas en vivo y en directo, os invitamos a que os acerquéis a Odeón hasta el día 30 de noviembre, fecha hasta la que estarán colgados los cuadros.

SAM_4010
Pintura de J.M Muiños

SAM_4018
Dibujos de Francisco Pérez

SAM_4020
Pinturas de Carlos Barcón

SAM_4022
Pinturas de Esther Piñán

SAM_4024
Paisaje celeste de Juan Zaplana

SAM_4025
Girasoles de Isabel Viña

SAM_4021
Desnudo de Luz Barreiro
Dibujo inferior de Francisco Pèrez

SAM_4027
Cuadro superior Mª Jesús Millarengo
Cuadro  inferior de tulipanes de Pilar Criado

SAM_4030
Pinturas de Pilar Criado

SAM_4026
Pintura de Mª Jesús Millarengo

SAM_4029
En primer plano pintura de Pilar Criado
En segundo plano pintura de Juan Zaplana Agüera

SAM_4004-1
Dibujos de María Julbe

SAM_4019
En primer plano pintura de Carlos Barcón
En segundo plano desnudos de Luz Barreiro

 

SAM_4093
Díptico que se preparó para la exposición.

SAM_4094
Breve historia de Narart

SAM_4092

Pintores que exponen sus obras: Carlos Barcón, Luz Barreiro, Pilar Criado, María Julbe, Mª Jesús Millarengo, Francisco Pérez, Esther Piñán, Isabel Viña y Juan Zaplana

image

Y sin más, deseando que os guste.

Junta Directiva Narart.

jueves, 18 de octubre de 2012

Talleres de Narart

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Nos es grato comunicaros que, de los talleres que habíamos ofertado, ya empezó a funcionar el de Inglés, impartido por Mª Jesús Millarengo Sánchez.

Los otros talleres todavía no se han puesto en funcionamiento, debido a que no hay un número suficiente de personas para que los integren; aunque siguen las listas abiertas para poder empezarlos en cualquier momento.

Os rogamos que deis la máxima difusión posible.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

 

Junta Directiva Narart

sábado, 6 de octubre de 2012

Exposición colectiva de pintura en el Club de xubilados de Sta. Icía

SAM_3879

SAM_3880

Ayer a las 19:00 horas, tuvo lugar la inauguración de una nueva exposición colectiva de pintura de Narart, en el local del Club de Xubilados de Sta. Icía.

SAM_3877   SAM_3878

En estas imágenes tomadas del díptico, que se realizó para la difusión de la muestra, podéis ver a los pintores que gustosamente han querido participar.

SAM_3844

SAM_3867

El local del Club de xubilados se encuentra a menudo muy concurrido, sobre todo por los habituales que van a echar la partida de cartas o de dominó.

SAM_3870

En la foto, acompañando al Presidente, J. Ignancio Dapena (segundo por la izquierda), podemos ver (de izquierda a derecha), a los pintores: Francisco Pérez Alonso, Juan Zaplana, Mª Jesús Millarengo Sánchez (Comisaria de la muestra) y Luz Barreiro Cortés.

Al acto también acudió José L. Suárez Rodriguez, Ex-Concejal de Turismo y socio de honor de Narart.

SAM_3874
En esta foto, podemos ver también, a la representante del Club de Xubilados (izda. camisa de cuadros), y a Esther Val (camiseta estampada), Vocal de la Junta Directiva y la encargada de acompañar a los cuadros, con citas y poemas impresos, acordes con la temática representada en las pinturas.

Y sin más, os dejamos unas imágenes de las obras y los autores y algunos de los poemas y citas.

SAM_3843

Las obras de Carlos Barcón Collazo, presidente de honor de Narart.

El silencio del mar
brama un juicio infinito
más concentrado que el de un cántaro
más implacable que dos gotas
ya acerque el horizonte o nos entregue
la muerte azul de las medusas
nuestras sospechas no lo dejan
el mar escucha como un sordo
es insensible como un dios
y sobrevive a los sobrevivientes
nunca sabré que espero de él
ni que conjuro deja en mis tobillos
pero cuando estos ojos se hartan de baldosas
y esperan entre el llano y las colinas
o en calles que se cierran en más calles
entonces sí me siento náufrago y sólo el mar puede
salvarme.

El silencio del mar – Mario Benedetti

…ooo… …ooo… …ooo… …ooo…

El mar. La mar.
El mar. ¡Sólo la mar!
¿Por qué me trajiste, padre,
a la ciudad?
¿Por qué me desenterraste
del mar?
En sueños la marejada
me tira del corazón;
se lo quisiera llevar.
Padre, ¿por qué me trajiste
acá? Gimiendo por ver el mar,
un marinerito en tierra
iza al aire este lamento:
¡Ay mi blusa marinera;
siempre me la inflaba el viento
al divisar la escollera!

El mar – Rafael Alberti

SAM_3858
Luz Barreiro ante su desnudo de mujer. 

Y Dios me hizo mujer,
de pelo largo,
ojos,
nariz y boca de mujer.
Con curvas
y pliegues
y suaves hondonadas
y me cavó por dentro,
me hizo un taller de seres humanos.
Tejió delicadamente mis nervios
y balanceó con cuidado
el número de mis hormonas.
Compuso mi sangre
y me inyectó con ella
para que irrigara
todo mi cuerpo;
nacieron así las ideas,
los sueños,
el instinto.
Todo lo que creó suavemente
a martillazos de soplidos
y taladrazos de amor,
las mil y una cosas que me hacen mujer todos los días
por las que me levanto orgullosa
todas las mañanas
y bendigo mi sexo.

Y Dios me hizo mujer - Gioconda Belli

SAM_3855
Juan Zaplana ante sus obras.

Se necesita un amigo.
No es necesario que sea hombre,
basta que sea humano,
basta que tenga sentimientos,
basta que tenga corazón.

Se necesita que sepa hablar y callar,
sobre todo que sepa escuchar.

Tiene que gustar de la poesía,
de la madrugada, de los pájaros, del Sol,
de la Luna, del canto, de los vientos
y de las canciones de la brisa.

Debe tener amor, un gran amor por alguien,
o sentir entonces, la falta de no tener ese amor.
Debe amar al prójimo y respetar el dolor que
los peregrinos llevan consigo.
Debe guardar el secreto sin sacrificio.
Debe hablar siempre de frente y
no traicionar con mentiras o deslealtades.

No debe tener miedo de enfrentar nuestra mirada.
No es necesario que sea de primera mano,
ni es imprescindible que sea de segunda mano.
Puede haber sido engañado,
pues todos los amigos son engañados.
No es necesario que sea puro,
ni que sea totalmente impuro,
pero no debe ser vulgar.

Debe tener un ideal, y miedo de perderlo,
y en caso de no ser así,
debe sentir el gran vacío que esto deja.
Tiene que tener resonancias humanas,
su principal objetivo debe ser el del amigo.
Debe sentir pena por las personas tristes
y comprender el inmenso vacío de los solitarios.
Se busca un amigo para gustar
de los mismos gustos,
que se conmueva cuando es tratado de amigo.

Que sepa conversar de cosas simples,
de lloviznas y de grandes lluvias y
de los recuerdos de la infancia.
Se precisa un amigo para no enloquecer,
para contar lo que se vio de bello y
de triste durante el día, de los anhelos
y de las realizaciones, de los sueños y de la realidad.

Debe gustar de las calles desiertas,
de los charcos de agua y los caminos mojados,
del borde de la calle, del bosque después de la lluvia,
de acostarse en el pasto.
Se precisa un amigo que diga que vale la pena vivir,
no porque la vida es bella, sino porque estamos juntos.

Se necesita un amigo para dejar de llorar.
Para no vivir de cara al pasado,
en busca de memorias perdidas.
Que nos palmee los hombros,
sonriendo o llorando,
pero que nos llame amigo,
para tener la conciencia de que aún estamos vivos.

Se necestia un amigo – Vinicius de Moraes

SAM_3850

Ay hijo, sabes, sabes
de dónde vienes?

De un lago con gaviotas
blancas y hambrientas.

Junto al agua de invierno
ella y yo levantamos
una fogata roja
gastándonos los labios
de besarnos el alma,
echando al fuego todo,
quemándonos la vida.

Así llegaste al mundo.

Pero ella para verme
y para verte un día
atravesó los mares
y yo para abrazar
su pequeña cintura
toda la tierra anduve,
con guerras y montañas,
con arenas y espinas.
Así llegaste al mundo.

De tantos sitios vienes,
del agua y de la tierra,
del fuego y de la nieve,
de tan lejos caminas
hacia nosotros dos,
desde el amor terrible
que nos ha encadenado,
que queremos saber
cómo eres, qué nos dices,
porque tú sabes más
del mundo que te dimos.

Como una gran tormenta
sacudimos nosotros
el árbol de la vida
hasta las más ocultas
fibras de las raíces
y apareces ahora
cantando en el follaje,
en la más alta rama
que contigo alcanzamos.

El hijo – Pablo Neruda


SAM_3839
Los dibujos de María Julbe, junto al hórreo que también expone Juan Zaplana.

Daquil perdido Edén soio me queda,
na néboa da memoria, un hórreo.

Un mundo, ¡tan inorme!,
nas tépedas tardiñas do outono.

Alí o fogar, alí a oficiña,
alá o teatro i os cómicos.

Alí navigaciós e viaxes,
alá cantigas e contos.

Brincaba a ser un home sin sabere
que era moi triste aquil meu xogo.

Todo pasóu. A vida
foi polo tempo dando tombos.

De todo me esquecín. Soio me lembro
daquil Edén, na sombra  daquil hórreo.

Un hórreo
Celso Emilio Ferreiro

(Longa noite de pedra, 1962)


Versión en castellano

De aquel perdido Edén solo me queda,
en la niebla de la memoria, un hórreo.

Un mundo, ¡tan enorme!,
en las tibias tardes del otoño.

Allí el hogar, allí la oficina,
allá el teatro y los cómicos.

Allí navegaciones y viajes,
allá canciones y cuentos.

Jugaba a ser un hombre sin saber
que era muy triste aquel juego mío.

Todo pasó. La vida
fue por el tiempo dando tumbos.

De todo me olvidé. Solo me acuerdo
de aquel Edén, en la sombra de aquel hórreo.

SAM_3841

SAM_3842
Las obras de Ana B. Ocampo

“Dibujar no es lo que uno ve, sino lo que uno puede hacer ver a otros.”

Edgar Degas (1834 - 1917) Pintor y escultor francés.

SAM_3865
Francisco Pérez ante uno de los dos dibujos que expuso.

I......... .Amarás la belleza, que es la sombra de Dios sobre el universo.

II.........No hay arte ateo. Aunque no ames al creador, lo afirmarás creando a su semejanza.

III........No darás la belleza como cebo para los sentidos, sino como el natural alimento del alma.

IV........ No te será pretexto para la lujuria ni para la vanidad, sino ejercicio divino.

V..........No la buscarás en las ferias ni llevarás tu obra a ellas, porque la Belleza es virgen, y la que.está en las ferias no es Ella.

VI.........Subirá de tu corazón a tu canto y te habrá purificado a tí el primero.

VII........Tu belleza se llamará también misericordia, y consolará el corazón de los hombres.

VIII.......Darás tu obra como se da un hijo: restando sangre de tu corazón.

IX. ........No te será la belleza opio adormecedor, sino vino generoso que te encienda para la acción, pues si dejas de ser hombre o mujer, dejaras de ser artista.

X...........De toda creación saldrás con verguenza, porque fue inferior a tu sueño, e inferior a ese sueño maravilloso de Dios que es la Naturaleza.

Decálogo del artista – Gabriela Mistral

SAM_3860

Mª Jesús Millarengo, que esta vez expuso unas fotografías en las que podemos ver el molino de su propiedad:

Molino de viento
-Cruz del Pouso, Neda-

“La Casa de mi abuelo”

En su conjunto, la finca está compuesta por tres alojamientos [La Casa De Mi Abuelo, La Caseta Del Faro y El Molino] y las zonas verdes comunes que los conectan.

El Molino es una construcción histórica que data del siglo XVIII.

Se trata de un antiguo molino de viento para la fabricación de pólvora, “único en el mundo”, tal y como se recoge en la obra “Gun Powder” de Brenda J. Buchanan

SAM_3849
Y en este cuadro, podemos ver la fotografía de un rincón del patio en ”La casa de mi abuelo”, situado a la entrada del local junto a los cuadros de Juan Zaplana.

Con la tarde
se cansaron los dos o tres colores del patio.
Esta noche, la luna, el claro círculo,
no domina su espacio.
Patio, cielo encauzado.
El patio es el declive
por el cual se derrama el cielo en la casa.
Serena,
la eternidad espera en la encrucijada de estrellas.
Grato es vivir en la amistad oscura
de un zaguán, de una parra y de un aljibe.

Un patio – Jorge Luís Borges

SAM_3847

 

“Una verdadera pintura del más pequeño hombre es capaz de interesar al hombre más grande.”

Thomas Carlyle (1795-1881) Historiador, pensador y ensayista inglés.

Sólo nos queda ya, invitaros a todos a visitar la exposición (podéis ver el horario en la fotografía del díptico), y deciros que nos hubiera gustado mucho que os encontrarais ayer entre nosotros, disfrutando de las obras, de la charla, y de los pinchos que tan amablemente, nos sirvió el Club de Xubilados.

 

Junta Directiva Narart